Εθελοντική εργασία στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως Κορέας

Προ 25 ετών περίπου είχα εργαστεί ως καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Πουσάν, και προ της αναχωρήσεώς μας από την Κορέα είχαμε επισκεφτεί με τον σύζυγό μου το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως. Δεν φανταζόμουν ότι θα είχα την ευκαιρία να το ξανά επισκεφτώ. Όταν όμως, για λόγους υπηρεσιακούς, βρέθηκα στην Άπω Ανατολή, με χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του Σεβ. Μητροπολίτη Πισιδίας να ξανά βρεθώ στο Μοναστήρι.

Από την επομένη της αφίξεώς μου αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου. Και καθώς το Μοναστήρι έπρεπε να ετοιμαστεί για το Πάσχα ξεκινήσαμε τη δουλειά. Αλλά δεν θα μέναμε μόνες με την Αδ. Αγάθη.

Το Σάββατο 16 Απριλίου ένα γκρουπ με Κορεάτισσες κυρίες από την Ενορία Αγ. Παύλου Ιντσόν ήρθαν στο Μοναστήρι και άρχισαν την γενική καθαριότητα του κτιρίου αρχίζοντας από το υπόγειο. Θαύμασα την επιμελημένη εργασία τους, αλλά και την άνεση και χαρά με την οποία εργάζονταν.



Την Κυριακή, 17 Απριλίου, ένα άλλο μεγάλο γκρουπ ήρθε στο Μοναστήρι από τη Σεούλ, με Ρώσους Γεωργιανούς, Ουκρανούς, Βουλγάρους και άλλους από Ορθόδοξες χώρες, που εργάζονται στην Κορέα.

Μετά τη θεία Λειτουργία (που έγινε στα σλαβωνικά) άρχισε η εθελοντική εργασία. Όλοι μαζί καθάρισαν τους εξωτερικούς χώρους από τα ξερά κλαδιά και τα φύλλα της περασμένης χρονιάς, τις αυλές, τους κήπους, τις σκάλες, το μνημείο Ελλήνων Πεσόντων κατά τον Κορετικό Πόλεμο. Επίσης φύτεψαν δενδρύλλια, λουλούδια. Ακόμη και τα μικρά παιδιά δούλεψαν με πολλή χαρά.

Το καμπανάκι χτύπησε και ξανά χτύπησε για το γεύμα που ήταν έτοιμο.



Όμως ο καθένας ήθελε να ολοκληρώσει τον τομέα του, που είχε αναλάβει, ώστε το Μοναστήρι να γίνει όσο ποιό όμορφο μπορούσε.

Μετά το εύγευστο γεύμα με την παραδοσιακή σούπα "borscht" και το ζυμωτό ψωμί όλοι ψάλαμε ύμνους και το αγαπημένο μας ρωσικό τραγούδι "Nadezhda" που αναφέρεται στην ελπίδα και τη νοσταλγία του σπιτιού.

Δεν γνωρίζω πόσο συχνά παρέχονται στους άλλους τέτοιες ευκαιρίες, αλλά εμένα με συγκίνησε η καταπληκτική ατμόσφαιρα της ενότητας μεταξύ τους, η αλληλοκατανόηση, η αρμονική συνεργασία και η χαρά της δημιουργίας που κυριαρχούσε! Ήταν πράγματι πανηγύρι δημιουργικής εργασίας! Μια ψυχική και πνευματική αγαλλίαση!

Ένα μοναστήρι θεωρείται συνήθως ως αποκλειστικός τόπος μοναξιάς και αυστηρής μοναστικής ζωής. Αυτό το Σαββατοκύριακο ο τόπος εκεί ενέπνεε μια οικογενειακή και φιλόξενη ατμόσφαιρα. Το Μοναστήρι άνοιξε την αγκαλιά του και δέχθηκε όλους μας για κοινή προσευχή και μας έκανε να ζήσουμε σαν στην πατρίδα μας. Μας ενέπνευσε πίστη, ελπίδα και ώθηση για μια πνευματική μεταμόρφωση. Αυτό είναι ένας χώρος όπου κάποιος μπορεί πάντα να έρχεται, και να αισθάνεται ζεστασιά και αγάπη. Είμαι τόσο χαρούμενη, που ήρθα και πάλι στο Μοναστήρι αυτό. Δόξα τω Θεώ!