Ο δίκαιος Συμεών, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, είχε γεράσει με μια προσδοκία. Το Άγιον Πνεύμα του είχε φανερώσει, πολύ παλαιά, ότι δέν θα πεθάνει προτού να δεί το Μεσσία (Λουκ.2,26). Τα χρόνια περνούσαν. Αλλά ποτέ ο Συμεών δεν αμφέβαλλε ότι αυτός ο βαθύς ιερός πόθος του κάποια μέρα θα εκπληρωθεί. Και η ευλογημένη αυτή στιγμή ήρθε την ημέρα, που η Παναγία Μητέρα Μαρία με τον Ιωσήφ έφεραν το 40 ημερών θείον Βρέφος στο ναό της Ιερουσαλήμ, για να το αφιερώσουν στο Θεό, σύμφωνα με τον Νόμο (Λουκ. 2,23-24). Μόλις είδε ο ευλαβής Συμεών την σεμνή Μαρία να μπαίνει στο ναό, κρατώντας τον 40 ημερών Υιόν της, και έλαβε την πληροφορία από το Άγιο Πνεύμα ότι Αυτός είναι, που περίμενε, έσπευσε να πάρει τον Ιησού στην αγκαλιά του και να δοξάσει το Θεό: "Τώρα, Κύριε, μπορείς ν' αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν τον Σωτήρα..." (Λουκ. 2,29-30). Αυτό λαχταρούσα μια ζωή! Τώρα γέμισε η ψυχή μου ικανοποίηση και αγαλλίαση. Τίποτε άλλο δεν θέλω πια· τώρα ας πεθάνω!
Και μόνο που είδε ο Συμεών τον Ιησού και τον πήρε στην αγκαλιά του γέμισε από απερίγραπτη χαρά. Ένιωσε πλήρη ικανοποίηση· ότι απέκτησε το παν! Και να σκεφτούμε ότι ο Συμεών είδε τον Ιησού μόνον ως βρέφος. Δεν άκουσε κάτι από το στόμα του. Δεν απόλαυσε την υπέροχη διδασκαλία του! Δεν είδε κανένα από τα υπέροχα θαύματά Του!
Έχουμε σκεφτεί, αδελφοί μου, σε πόσο ασύγκριτα πλεονεκτική θέση, έναντι του δικαίου Συμεών, είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί! Εκείνος, ο Συμεών, είδε τον Ιησού μόνον ως βρέφος, τίποτε περισσότερο. Εμείς αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε τον Ιησού ως τέλειον Θεόν και άνθρωπο. Γνωρίσαμε μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο ολόκληρη την επί γής ζωήν και ευεργετική δράση Του! Και ακόμη περισσότερο, όχι απλώς είδαμε τον Ιησού και τον αγγίξαμε, αλλά ενωθήκαμε μαζί Του με το Άγιο Βάπτισμα! "Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε" (Γαλ. 3,27). Ενωθήκαμε οργανικά πλέον μαζί Του, ως μέλη του Σώματός Του, που είναι η Εκκλησία (βλ. Α' Κορ. 6,15). Και αυτή η απόλυτη ένωση, όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος, ολοκληρώνεται με τη θεία Κοινωνία του Αγίου Σώματος και Αίματος Του. (βλ. Ιωάν. 6,56).
Όλα αυτά τα ξέρουμε οι Ορθόδοξοι χριστιανοί· τα ακούμε, τα διαβάζουμε, αλλά το ερώτημα είναι τα θυμόμαστε συνεχώς; Τα ζούμε στην καθημερινή μας βιοπάλη! Στον πνευματικό μας αγώνα;
-Στην ώρα του πειρασμού, εγώ ο ορθόδοξος πιστός, έχω τη συνείδηση ότι ο Χριστός, ο Θεός μου είναι μαζί μου; Αν ναί, θα πω όπως ο Ιωσήφ: "πώς θα αμαρτήσω ενώπιον του Θεού;" (Γεν. 39,9). Έτσι θα προφυλάσσομαι από την αμαρτία.
-Όταν όλοι με εγκαταλείψουν, θα αισθανθώ μοναξιά, όταν εγώ έχω ζωντανή μέσα στην καρδιά μου την παρουσία του φιλάνθρωπου Κυρίου μου;
-Όταν στερηθώ τα αναγκαία για τη συντήρησή μου αγαθά θα μελαγχολήσω, όταν πιστεύω πραγματικά ότι μαζί μου είναι ο Χριστός, που έθρεψε με πέντε ψωμιά περισσότερους από πέντε χιλιάδες πεινασμένους;
-Σε ώρα κινδύνου δεν θα πανικοβληθώ, αλλά θα πώ μαζί με τον ψαλμωδό: "οιουσδήποτε κινδύνους και αν διατρέξω, ακόμη και αν βρεθώ αντιμέτωπος με το θάνατο, δεν θα φοβηθώ, διότι Σύ, Κύριε, είσαι μαζί μου" (Ψαλμ. 22 [23],4).
Όταν αισθανόμαστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού στη ψυχή μας, όλα τα προβλήματα της ζωής αντιμετωπίζονται με επιτυχία. Έτσι η ειρήνη και η χαρά του Χριστού γεμίζουν την ψυχή μας, πάντοτε.
Αυτή είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου· η χαρά και η ευφροσύνη. Ο Χριστός δέν είπε ότι θα μας δώσει τη χαρά μόνον όταν φύγουμε από τη ζωή αυτή και πάμε στον Παράδεισο! Μας έδωσε τη χαρά, τη δική Του χαρά και σ' αυτή τη ζωή, και μας την δίνει ιδιαίτερα με την θεία Κοινωνία. Γι ̓αυτό στο τέλος της θείας Λειτουργίας μπροστά στην Αγία Πρόθεση ευχόμαστε: "Χριστέ ὁ Θεός...πλήρωσον χαρᾶς καί εὐφροσύνης τάς καρδίας ἡμῶν πάντοτε...". Ο Χριστός μας ακούει και μας δίνει πράγματι τη χαρά, και μάλιστα μας υποσχέθηκε ότι αυτή τη χαρά που μας έδωσε κανένας και τίποτε δεν θα μπορέσει να μας την αφαιρέσει (βλ. Ιωάν. 16,22).
Όλα αυτά η αγία μας Εκκλησία τα θεωρεί δεδομένα για τους αληθινά πιστούς. Γι' αυτό κάθε μέρα στο τέλος του Εσπερινού, καθώς και στο τέλος της θείας Λειτουργίας, μετά τις Ευχές της Ευχαριστίας της θείας Μεταλήψεως, με την οποία αναζωογονήθηκε η ένωσή μας με τον Χριστό, επαναλαμβάνουμε με χαρά και αγαλλίαση την Ευχή του δικαίου Συμεών: "Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα...ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου το σωτήριόν σου..."
Επομένως, αδελφοί μου, όποιος χριστιανός δεν αισθάνεται αυτή την ικανοποίηση και χαρά, που απορρέει από τη συνάντηση και την ένωση του πιστού με τον Χριστό, πρέπει να ανησυχήσει. Διότι αυτό σημαίνει ότι η ψυχή του και ο νούς του δεν είναι σε επαφή με τον Χριστό. Έχει χάσει την κοινωνία μαζί Του. Χρειάζεται να προσπαθήσει να επανέλθει κοντά Του. Γι' αυτό η Εκκλησία με τους ύμνους της Εορτής μας προτρέπει: "Ελάτε κι εμείς να συναντηθούμε με τον Χριστό και να υποδεχθούμε Αυτόν που είδε ο Συμεών ως Σωτήρα και Φώς των εθνών" (Βλ. 3ο Στιχηρόν Εσπερινού).