(Μάρκ.15,43-47 &16,1-8)
Η Εκκλησία μας μέσα στην αναστάσιμη περίοδο προβάλλει προς μίμηση τις ευλογημένες εκείνες γυναίκες, γνωστές ως Μυροφόρες, που ακολουθούσαν τον Ιησού στις περιοδείες Του και στάθηκαν κοντά Του με πιστότητα, θάρρος και αφοσίωση μέχρι τέλους. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας πληροφορεί για τις Μυροφόρες ότι μερικές από αυτές είχαν θεραπευθεί από τον Ιησού από πνεύματα πονηρά και ασθένειες, όπως η Μαρία η Μαγδαληνή ( βλ. Λουκ. 8,2). Γνωστά άλλα ονόματα των Μυροφόρων είναι: η Ιωάννα σύζυγος του Χουζά, οικονόμου-διαχειριστού του Ηρώδου, η Σουσάννα (στίχ.3)· η Σαλώμη, μητέρα των δύο Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννη· η Μαρία και η Μάρθα, αδελφές του Λαζάρου· η Μαρία, μητέρα του Ιακώβου και Ιωσή (σύζυγος του Κλωπά) (βλ. Ματθ.28,1. Μάρκ. 16,1. Λουκ. 24, 10. Ιωάν. 20, 1). Ως έργο τους οι ευσεβείς αυτές γυναίκες είχαν να διακονούν τον Ιησού και τους Μαθητές Του "ἀπό τῶν ὑπαρχόντων αυταῖς" (Λουκ. 8,3). Το έργο τους ήταν αθόρυβο. Γίνονται γνωστές κυρίως από την παρουσία τους στον Γολγοθά. Εκεί συντροφεύουν την Παναγία Μητέρα κάτω από τον Σταυρό την ώρα που αισθάνεται τον πόνο ωσάν να διαπερνά την καρδιά της δίκοπο μαχαίρι, όπως της το είχε προαναγγείλει ο δίκαιος Συμεών (βλ. Λουκ.2, 35). Συμμετέχουν ολόψυχα στο μαρτύριο του λατρευτού Κυρίου και ευεργέτη τους. Μένουν στον Γολγοθά μέχρι και τον ενταφιασμό του θείου Διδασκάλου τους. Και αφού είδαν σε ποιό μνήμα τοποθέτησαν το άγιο Σώμα του Ιησού κατέστρωσαν το σχέδιό τους· να ετοιμάσουν τα μύρα τους, και μόλις θα περνούσε η ημέρα της αργίας του Σαββάτου να έρθουν στον Τάφο να μυρώσουν, όπως η ευγνωμοσύνη τους επιβάλλει, τον Μεγάλο Νεκρό!
Εκείνο που χαρακτηρίζει τις άγιες αυτές Γυναίκες, που γιορτάζουμε σήμερα, είναι η σταθερή και αδιάπτωτη αγάπη και αφοσίωσή τους στον Ιησού. Αυτή η ολόψυχη αγάπη τους τις οπλίζει με θαυμαστή τόλμη. Αν σκεφτούμε ό,τι όλοι οι Μαθηταί -εκτός από έναν, τον Ιωάννη- εγκατέλειψαν τον Διδάσκαλό τους από φόβο, μήπως συλλάβουν και αυτούς οι Ιουδαίοι και πήγαν και κρύφτηκαν· καταλαβαίνουμε σ' αυτές τις δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, πόσο θάρρος έπρεπε να έχουν οι Μυροφόρες, για να εμφανίζονται στον Γολγοθά με το μέρος του Εσταυρωμένου Ιησού!
Το θάρρος τους αυτό φαίνεται ακόμη περισσότερον όταν, την μεθεπόμενη ημέρα, ξεκινούν πολύ πρωί, όταν ακόμα ήταν σκοτάδι, να πάνε με τα αρώματά τους στον Τάφο του Ιησού, κοντά στον Γολγοθά. Τι φρικτές στιγμές είχαν ζήσει εκεί, μόλις δύο ημέρες πριν! Αλλά και τί τόλμη να θέλουν να πάνε να ανοίξουν τον Τάφο και να αντικρύσουν το Άχραντο Σώμα, για να το μυρώσουν! Είχαν ιδεί την Παρασκευή ότι οι δύο άνδρες, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, μετά τον ενταφιασμό του Ιησού, είχαν κλείσει τον Τάφο με μεγάλη πέτρα. Πηγαίνοντας απασχολούσε τις Μυροφόρες το θέμα αυτό: "Τίς ἀποκυλήσει ἡμῖν ἐκ τῆς θύρας του μνημείου;" (Μαρκ. 16,3). Όμως προχωρούν. Τίποτε δεν στέκει ικανό να τις ανακόψει το χρέος τους προς τον Ιησούν. Ούτε τους στρατιώτες φρουρούς φοβήθηκαν, όταν τους αντίκρυσαν εκεί και να τις κάνουν να γυρίσουν πίσω.
Να, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, τα πρότυπα που μας προβάλλει σήμερα η Εκκλησία μας, μαζί με τους επίσης τολμηρούς άνδρες Ιωσήφ και Νικόδημον που ενταφίασαν το Άγιο Σώμα του Χριστού. Να μιμηθούμε τα ιερά αυτά πρόσωπα στην βαθειά και αταλάντευτη αγάπη και αφοσίωσή τους στον Χριστόν, που τους όπλισε με θάρρος να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους και την ολόψυχη λατρεία τους προς τον Κύριον. Κι εμείς να εκφράζουμε την λατρεία μας, την αφοσίωσή μας και την έμπρακτη αγάπη μας στον Χριστό, χωρίς να φοβόμαστε τίποτε. Ο Ίδιος ο Κύριος θα μας συμπαρίσταται και θα μας ενισχύει. Και επί πλέον, όταν η ζωή μας εμπνέεται από αγάπη προς τον Χριστό έρχεται και μας επιβραβεύει με τρόπους που Εκείνος γνωρίζει· όπως και τις Μυροφόρες που τις αξίωσε πρώτες αυτές να Τον ιδούν Αναστημένο και να μεταδώσουν στους Αποστόλους και στον κόσμο το κοσμοχαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως!