Ένα άλλο θαυμαστόν είναι ότι ο Κύριος, σ´ αυτό το ωραίο έργον της Εκκλησίας Του καλεί συνεργούς Του κι εμάς τους απλούς ανθρώπους. Άρχισε από τους ψαράδες της Γαλιλαίας και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να καλεί από κάθε Έθνος και φυλή ανθρώπους, για να συνεχίσουν το έργο της επεκτάσεως της Εκκλησίας Του, ώσπου όλοι να γίνουμε όπως είπε ο Ιδιος "μία ποίμνη εις ποιμήν" (Ιωάν. 10,16).
Ας προσέξουμε κάτι σημαντικό στο σημείο αυτό. Ο Κύριος το ιερό αυτό έργο δεν το αναθέτει σε ωρισμένους όπως οι Απόστολοι, οι Επίσκοποι, οι Ιερείς , οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Το αναθέτει σε όλους στον κάθε ένα, που βαπτίστηκε και φωτίστηκε με το Άγιο
Πνεύμα. Ο Χριστός μας είπε: "Σεις είστε το φώς του κόσμου" (Ματθ. 5,14). Το φως, είτε προέρχεται από τον ήλιο, είτε από ηλεκτρικό λαμπτήρα είτε από ένα κερί, έχει την ιδιότητα από μέσα του να φωτίζει το περιβάλλον του. Έτσι και ο Ορθόδοξος πιστός, που βρίσκεται σε κοινωνία με το "Μέγα Φως" (Ματθ. 4,16), "το Φως των ανθρώπων" (Ιωάν. 1,4),"το Φως το αληθινόν" (Ιωάν. 1,9) όπως χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός, είναι φυσικό να έχει αυτή τη φωτιστική ιδιότητα. Βέβαια αυτό το φως δεν προέρχεται από τον εαυτόν του. Είναι το φως που δέχεται από τον Χριστό και το αντανακλά στους άλλους. Και προσέξετε: το φως αυτό που δέχεται από τον Χριστό ο πιστός δεν επιτρέπεται να το κρατήσει για τον εαυτό του, ούτε να το κρύψει. Λέγει ο Κύριος: " Οι άνθρωποι όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού" (Ματθ. 5,15).
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: εμείς τί κάνουμε; Το Φως της Ορθοδόξου πίστεως που λάβαμε, φροντίζουμε να φωτίσει και όλους τους ανθρώπους του σπιτιού μας, και του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος;
Θα με συγχωρήσετε να σας κάνω μια προσωπική εξομολόγηση. Μικρό παιδί πήγαινα στο Κατηχητικό. Μια χειμερινή μέρα γύρισα από το Κατηχητικό μάθημα και πήγα στο τζάκι με τη φωτιά να ζεσταθώ. Δίπλα καθόταν η γιαγιά μου. Κάποια στιγμή με ρώτησε. Που είχες πάει; -Στό Κατηχητικό Σχολείο, της απάντησα.- Και τι σας είπαν εκεί;
Άρχισα να της διηγούμαι με την παιδική απλότητα όσα είχα συγκρατήσει από το μάθημα. Όταν τελείωσα τη διήγηση την ακούω, με δάκρυα στα μάτια, να μου λέει με παράπονο:
-Αχ, παιδάκι μου, τόσο καιρό που πηγαίνεις στο Κατηχητικό, γιατί δεν τα λες και σε μένα αυτά, τα τόσα ωραία, που μαθαίνεις εκεί; (Εκείνη είχε γεννηθεί στην σκλαβιά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δεν υπήρχαν τότε Κατηχητικά και σχολεία για κορίτσια).
Αγαπούμε τα μέλη της οικογενείας μας. Φροντίζουμε να τους παρέχουμε ότι περισσότερο μπορούμε, για να ζουν όσο καλύτερα είναι δυνατόν. Άραγε, όσο ενδιαφερόμαστε για τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων που αγαπούμε, ενδιαφερόμαστε και για τις πνευματικές ανάγκες τους; Φροντίζουμε για την πνευματική καλλιέργεια των παιδιών μας και για τη σωτηρία της ψυχής τους, όσο φροντίζουμε για τη μόρφωση τους στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια;
Είναι σωστό, το ενδιαφέρον μας να περιορίζεται στις απαιτήσεις του σώματος των συγγενών μας και να αδιαφορούμε για την αθάνατη ψυχή τους;
Ας μας εμπνέει ο Φίλιππος. Όπως ακούσαμε από το ιερό Ευαγγέλιο, μόλις γνώρισε τον Χριστό έσπευσε στον φίλο του Ναθαναήλ. Με χαρά του φωνάζει: "Αυτόν που προανάγγειλε ο Μωυσής και οι προφήτες τον βρήκαμε...Έλα δες και μόνος σου" (Ιω.1,46-47). Λίγο πρίν ο Ανδρέας είχε φωνάξει στον αδερφό του Πέτρο:"Ευρήκαμε τον Μεσσία, τον Χριστό" (1,42).
Αυτό αδελφοί μου ας κάμουμε κι εμείς στους ανθρώπους της ευρύτερης οικογενείας μας, στους φίλους μας και στους ανθρώπους που είναι κοντά μας. Το να οδηγήσουμε έναν άνθρωπο κοντά στον Χριστό είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία που μπορούμε να του προσφέρουμε. Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Σωτήρας του ανθρώπου, που ήλθε να μας εισαγάγει στην κιβωτό της Εκκλησίας Του, να μας σώσει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας και να μας εξασφαλίσει την αιώνια χαρά στη Βασιλεία Του! Αμήν.
+ Ο Πισιδίας Σωτήριος