"Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένη· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν" ψάλλουμε στο Απολυτίκιον της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου.
Αιτία πνευματικής χαράς και αγαλλίασης είναι η γέννηση της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, που εορτάζουμε την 8η Σεπτεμβρίου. Γεννήθηκε αυτή που θα γεννήσει "ἐν σαρκί" τον προαιώνιο Θεό Λόγο, τον Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου, που θα καταργήσει τον θάνατο και θα μας δωρήσει την αιώνια ζωή. Και στη χαρά αυτή μετέχουν όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά ολόκληρη η οικουμένη, όλος ο ορατός και αόρατος αγγελικός κόσμος.
Και άν ο άλλος κόσμος χάρηκε, με τη γέννηση της "κεχαριτωμένης" Μαρίας, μπορούμε να φανταστούμε τη μεγάλη χαρά της μητέρας της Άννας, της οποίας η φυσική στειρότητα διαλύθηκε· καθώς και του πατέρα της Ιωακείμ, που είδε ότι οι θερμές προσευχές του εισακούσθηκαν από τον Θεό, και έστω σε προχωρημένη ηλικία αξιώθηκε να γίνει πατέρας.
Ασφαλώς επρόκειτο για θαύμα! Παρόμοια θαύματα, όπως ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη, είχε κάνει ο Θεός και άλλες στείρες γυναίκες παλαιότερα· όπως στην Σάρρα την σύζυγο του πατριάρχη Αβραάμ, στην Ρεβέκκα την σύζυγο του Ισαάκ, στην Άννα την μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. Όμως, ο τοκετός της Άννας με θαύμα διαφέρει σε τούτο: τα τέκνα των παραπάνω μητέρων, των οποίων η μακροχρόνια στειρότητα λύθηκε θαυματουργικά, ήταν μεν ενάρετα και άγια, αλλά μόνον το τέκνο της Άννας και του Ιωακείμ, ήταν «η κεχαριτωμένη» που θα γινόταν η μητέρα του Θεού!
Η Παναγία μας, όπως είδαμε, γεννήθηκε μετά από τις θερμές και επίμονες προσευχές των δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας. Για να αποκτήσουν όμως τέτοιο τέκνο οι δίκαιοι Θεοπάτορες έδειξαν πίστη αδίστακτη· υπομονή αλύγιστη· έτρεφαν την ελπίδα που δεν καταισχύνει· είχαν την πεποίθηση, όταν προσεύχονταν, ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το αίτημά τους. Και να σκεφτούμε ότι δεν υπόμειναν την ατεκνία τους για λίγο μόνο διάστημα. Η παράδοση λέγει ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας απέκτησε η Άννα την Θεοτόκο. Αυτή η στάση των Θεοπατόρων πρέπει να παραδειγματίζει όλους μας. Οι σύζυγοι που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά να μή χάνουν την ελπίδα τους στον Θεό, αφού «τὰ ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27). Δεν είναι λίγα αυτού του είδους τα θαύματα που βλέπουμε συχνά να συμβαίνουν και στις ημέρες μας. Αλλά οι μακροχρόνιες με πίστη προσευχές των γονέων της Θεοτόκου να παραδειγματίζουν και όλους μας στον σκληρό αγώνα για την αντιμετώπιση των τόσων άλλων ποικίλων προβλημάτων μας.
Είναι αλήθεια, σαν αδύναμοι άνθρωποι, πολλές φορές αποκάμνουμε, δυσφορούμε στον αγώνα μας· παραπονιόμαστε ότι δεν εισακούονται οι προσευχές μας· αδημονούμε. Και έτσι λυπημένοι που είμαστε, μαραίνεται ο ζήλος μας, χαλαρώνεται η αγωνιστικότητά μας και εξασθενεί η άσκησή μας.
Όμως, ας μη ξεχνούμε τον Ιωακείμ και την Άννα! Μήπως οι Θεοπάτορες, επειδή ο Θεός δεν απάντησε αμέσως στις προσευχές τους, σταμάτησαν να τον επικαλούνται; Μήπως σταμάτησαν να κρούουν, να ζητούν, να ελπίζουν; Τι αδαμάντινη -αλήθεια- υπομονή και καρτερία έδειξαν επί τόσα χρόνια! Τελικά η πίστη τους βραβεύτηκε!
Χρειάζεται υπομονή στις θλίψεις, πίστη στις υποσχέσεις του Θεού, τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού και ελπίδα, ώστε να μην αποκάμνουμε στις προσευχές (πρβ. Λουκ. 18,1). Ο Θεός γνωρίζει πότε και πώς μας συμφέρει να μας δώσει την ανέκφραστη, και ανεκτίμητη δωρεά του, την θεία Χάριν Του!
Όπως οι δίκαιοι Ιωακείμ και Άννα κι εμείς, να επιδεικνύουμε αγόγγυστη υπομονή, στις θλίψεις και στους πειρασμούς, που παραχωρεί ο Θεός για την δική μας ωφέλεια και πνευματική προκοπή.
Είθε με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Κύριος να θεραπεύει τις στείρες από πίστη, ελπίδα, υπομονή, εμπιστοσύνη, και από πνευματικά έργα καρδιές μας· και να γεμίζει τις ψυχές μας με την θεία και πανσθενή Χάρη Του, η οποία τα ασθενή θεραπεύει, τα ελλείποντα αναπληρώνει και ανακαινίζει τον άνθρωπο. Αμήν.