(Ματθ.18,23-35)
Ο Κύριος, με την Παραβολή, που ακούσαμε σήμερα από το Ιερό Ευαγγέλιο, θέλει να μας βοηθήσει να αντιμετωπίζουμε σωστά τα προβλήματα που ανακύπτουν συχνά στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.
Αυτά που διηγήθηκε ο Κύριος δεν αποτελούν συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός. Όμως απεικονίζουν μια πραγματικότητα. Με τα μύρια τάλαντα που χρεωστούσε ο δούλος στον βασιλιά του παρομοιάζει ο Κύριος τα αμέτρητα πταίσματά μας προς τον βασιλέα των όλων, τον Κύριο και Θεό μας· "πολλά γάρ πταίομεν ἅπαντες" (Ιακ. 3,2). Με τα εκατό δηνάρια παρομοιάζει τα όσα οι άλλοι έχουν φταίξει σε μας. Κατηγορίες, αδικίες, άσχημη συμπεριφορά, αγνωμοσύνη, περιφρόνηση, λόγια πικρά και όλα όσα διασαλεύουν τις σχέσεις μεταξύ μας. Και αυτά μπορεί να συμβαίνουν ακόμη και μεταξύ μελών της αυτής οικογενείας. Ένας πατέρας συμβαίνει να μή δέχεται να μιλήσει στο παιδί του, γιατί ενήργησε αντίθετα προς τις δικές του επιθυμίες. Ή το παιδί να μη θέλει να δεί τον πατέρα του, γιατί θεωρεί ότι τον αδίκησε στη μοιρασιά της κληρονομίας. Υπάρχουν αδέλφια που δεν μιλιώνται μεταξύ τους από μια παρεξήγηση που προκάλεσε η ζηλοτυπία ή και η αδικία σε βάρος του άλλου. Μεταξύ συζύγων διαφωνίες, έλλειψη κατανοήσεως και αδυναμία συνεννοήσεως δηλητηριάζουν τις σχέσεις μεταξύ τους. Φίλοι και συνεργάτες διακόπτουν τις σχέσεις ετών από ασήμαντες αφορμές.
Και όμως, λέγει ο Κύριος, αυτά που χρωστούμε εμείς προς τον Θεό με τα πταίσματά μας είναι ελάχιστο σε αυτά που οι άλλοι κάνουν σε μας. Τα 10.000 τάλαντα ήταν 60.000.000 δηνάρια, που χρεωστούσε στον βασιλιά ο δούλος. Ενώ αυτά που χεωστούσε ο κατώτερος δούλος προς αυτό ήταν μόλις 100 δηνάρια. Συγκρίνονται τα 60.000.000 με τα 100; Και αυτό έπαθε ο πονηρός και κακός εκείνος δούλος. Δεν χάρισε τα 100 και του έμεινε χρέος 60.000.000.
Αυτό παθαίνουμε κι εμείς, αδελφοί μου, αν δεν συγχωρούμε τους άλλους για τις λίγες αδικίες και στενοχώριες που μας προκάλεσαν. Μένει το αβάσταχτο χρέος μας προς τον Θεό. Διότι ο Θεός δεν συγχωρεί τις αμαρτίες μας και αυτές θα βαραίνουν την ψυχή μας και στην άλλη ζωή, αν δεν συγχωρούμε τους άλλους. Αυτό ο Θεός με απόλυτη σαφήνεια το έχει θέσει ως όρον: "Ἄν συγχωρήσετε τούς ἀνθρώπους γιά τά παραπτώματά τους θά σᾶς συγχωρήσει και σᾶς ὁ ουράνιος Πατέρας σας. Ἄν ὅμως δέν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους, οὔτε καί ὁ Πατέρας σας θά συγχωρήσει τά δικά σας παραπτώματα" (Ματθ. 6,14-15). Και τελειώνει την Παραβολή Του ο Ιησούς με αυτά τα λόγια: "Ὀργίστηκε ὁ Κύριός του καί παρέδωσε τόν κακόν δοῦλον στούς βασανιστές... Ἔτσι θά κάνει καί σέ σᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας μου, ἄν ὁ καθένας σας δέν συγχωρήσει τά παραπτώματα τοῦ ἀδελφοῦ του μέ ὅλη του τήν καρδιά" (στίχ.34-35).
Αδελφοί μου, όπως καταλαβαίνουμε από όλα αυτά, το θέμα της συγχώρησης είναι πολύ σοβαρό.Έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία της ψυχής μας. Μη σκεφθούμε: Έ, ο Θεός μαζί με τά άλλα θα μας συγχωρήσει κι αυτό! Ναι, θα μας συγχωρήσει, αλλά αν κι εμείς συγχωρήσουμε, και μάλιστα με την καρδιά μας, όπως τόνισε. Δεν είναι κρίμα για ένα πείσμα, για ένα εγωισμό μας να μείνει η ψυχή μας ασυγχώρητη και να βασανίζεται αιώνια;
Αναφέρεται στα Συναξάρια ότι στα χρόνια των διωγμών των χριστιανών απὀ τους Ρωμαίους, είχε συλληφθεί ως χριστιανός και ο ιερέας Σαπρίκιος και οδηγείτο στο Μαρτύριο με άλλους χριστιανούς. Όμως σε κάτι του είχε φταίξει ένας χριστιανός, ο Νικηφόρος και δεν ήθελε να τον συγχωρήσει μέχρι και την ώρα που πήγαινε να μαρτυρήσει. Ο Νικηφόρος τον ακολουθούσε και τον παρακαλούσε να τον συγχωρήσει, αλλά ο Σαπρίκιος δεν ήθελε να τον ακούσει. Και τί συνέβη; Ο Θεός πήρε τη Χάρη του από τον Ιερέα Σαπρίκιο και αρνήθηκε τον Χριστό! Απέφυγε το Μαρτύριο και την θέση του πήρε ο Νικηφόρος που έγινε Άγιος και τιμάται από την Εκκλησία μας την 9η Φεβρουαρίου. Και ο Άγιος Διονύσιος όχι μόνον συγχώρεσε αλλά και προστάτευσε τον φονιά του αδελφού του. Να τα αγαθά αποτελέσματα της συγχωρητικότητας! Με σοβαρότητα να αντιμετωπίζει καθένας μας το θέμα αυτό και ανάλογα ας ενεργούμε!