(Ματθ. 14,22-34)
Ερωτήματα δημιουργεί η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Ο Ιησούς, ως Θεός, γνωρίζει τα πάντα, ακόμη και όσα θα συμβούν. Και όμως, μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων αναγκάζει τους Μαθητές Του να μπούν στο πλοιάριο και να φύγουν μόνοι τους, μέσα στη νύχτα, για την απέναντι όχθη της λίμνης Γενησαρέτ.
-Γιατί τους άφησε να φύγουν μόνοι τους και δεν πήγε -ως συνήθως- μαζί τους;
Οι Μαθητές, στα ανοιχτά της λίμνης, βρέθηκαν σε τρικυμία. Ο δυνατός άνεμος ήταν αντίθετος από την πορεία τους. Τα αγριεμένα κύματα εμπόδιζαν το πλοιάριο να προχωρήσει. Όλη τη νύχτα, μέχρι τα ξημερώματα βασανίζονταν οι Μαθητές.
-Ο Ιησούς γνώριζε, ασφαλώς, ότι οι Μαθητές Του θα κινδύνευαν στο ταξίδι τους αυτό· γιατί τους ανάγκασε να μπούν στο πλοίο για να ταξιδέψουν τέτοια νύχτα; Αλλά και όταν αργότερα έπιασε τους Μαθητές η τρικυμία, γιατί τους άφησε αβοήθητους τόσες ώρες;
Και κάτι ακόμη. Ο Πέτρος, όταν είδε τον Ιησού να περπατεί πάνω στη λίμνη ζήτησε να του δώσει εντολή να πάει κι αυτός κοντά Του περπατώντας πάνω στα νερά της λίμνης. Μετά από λίγα βήματα που έκανε ο Πέτρος πάνω στη λίμνη, βούλιαξε.
-Αφού ο Κύριος ήξερε ότι ο Πέτρος κάποια στιγμή θα βούλιαζε, γιατί τον άφησε να κατέβει από το πλοιάριο και να περπατήσει πάνω στα νερά;
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και άλλοι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας που έχουν ερμηνεύσει την ευαγγελική αυτή περικοπή μας επεξηγούν.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στα χρόνια της δημοσίας δράσεώς Του, που είχε κοντά Του τους Δώδεκα Μαθητές Του, "τους οποίους και Αποστόλους ὠνόμασε"Λουκ.6, 13) τους προετοίμαζε για να συνεχίσουν εκείνοι το δικό Του έργο σε όλον τον κόσμο. Το έργο τους δεν θα ήταν εύκολο. Θα συναντούσαν και "τρικυμίες" στην πορεία τους. Δεν θα ήταν σωματικώς ο Ιησούς δίπλα τους, για να αντιμετωπίζει κάθε φορά τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν. Θα έπρεπε να εκπαιδευτούν και να μάθουν και μόνοι τους να ενεργούν. Αλλά και να μη ξεχνούν ότι από μόνοι τους δεν θα πετύχαιναν τίποτε. Όπως θα τους έλεγε ο Διδάσκαλός τους στο Μυστικό Δείπνο: "Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν" (Ιωάν.15.5). Και στη μεγαλύτερη δυσκολία τους οι Μαθητές θα έπρεπε να έχουν το βλέμμα στον Χριστό, ο Οποίος αοράτως θα ήταν πάντοτε μαζί τους, όλες τις ημέρες της ζωής τους, κατά την υπόσχεσή Του (βλέπε Ματθ. 28,20).
Έτσι λοιπόν, με τα όσα έζησαν οι Μαθητές εκείνη τη νύχτα στην φουρτουνιασμένη λίμνη έμαθαν, και μαζί τους μαθαίνουμε κι εμείς:
-Όταν τρικυμίες ταλανίζουν το καράβι της ζωής μας, να μή ξεχνάμε ότι αυτό δεν το αγνοεί ο φιλάνθρωπος και παντοδύναμος Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Μπορεί να φαίνεται ότι αργεί να επέμβει, όπως εκείνη την νύχτα, για να μας αφήσει να κάνουμε κι εμείς ό,τι περισσότερο μπορούμε. Αλλά στην κατάλληλη στιγμή, αφού εμείς ζητούμε την βοήθειά Του, θα έλθει κοντά μας και θα δώσει τη λύση. Η τυχόν καθυστέρηση στην επέμβαση του Θεού, να μή μας απογοητεύει. Αντίθετα να δυναμώνει την πίστη μας και να πυκνώνει τις προσευχές μας. Η ενισχυτική φωνή του Ιησού προς τους τρομαγμένους Μαθητές, καθώς τους πλησίαζε περπατώντα στα κύματα: "Θαρσεῖτε! Μη φοβείστε" να αντηχεί και στα δικά μας αυτιά σε ώρες δύσκολες. Είναι η φωνή του Παντοδύναμου Κυρίου και Θεού μας!
Ποτέ να μη αποσύρουμε τα μάτια της ψυχής μας από το πρόσωπο του Χριστού και το στρέφουμε στον κίνδυνο, όπως έπαθε ο Πέτρος: Όσο έβλεπε τον Ιησού περπατούσε στα κύματα."Βλέποντας ὅμως τόν ἰσχυρόν άνεμον φοβήθηκε, και άρχισε να καταποντίζεται" (στίχ. 30).
Αδελφοί μου, ακούσαμε ότι "μόλις ο Ιησούς μπήκε στο πλοιάριο των Μαθητών κόπασε ο άνεμος" (στίχ.32), σταμάτησε η φουρτούνα. Ας προχωρούμε, λοιπόν στη ζωή μας, με το βλέμμα στραμμένο στου Χριστού τη μορφή, με την βεβαιότητα ότι τελικά και στις μεγαλύτερες τρικυμίες, θα έρχεται κοντά μας, θα γαληνεύει τα κύματα και θα προχωρούμε ασφαλείς στο λιμάνι του τελικού προορισμού μας.