Μετά την ανάγνωση και των τελευταίων ευχών, από την Ακολουθία της προ της θείας Μεταλήψεως, οι Λειτουργοί προσέρχονται να κοινωνήσουν κατά την εκκλησιαστική τάξη. Καθένας υποκλίνεται πρώτα στους άλλους συλλειτουργούς του και μετά προς τον λαό, ζητώντας και δίδοντας συγχώρηση. Εάν λειτουργεί Επίσκοπος, πρώτος κοινωνεί εκείνος και εν συνεχεία αυτός κοινωνεί τους συλλειτουργούς του ιερείς και διακόνους. Πρώτα κοινωνούν το άγιο Σώμα. Έχει βαθύ συμβολισμό ο τρόπος με τον οποίο κοινωνεί ο Ιερέας και όταν είναι μόνος του. Αφού προσκυνήσει την Αγία Τράπεζα απλώνει την δεξιά του παλάμη πάνω από το άγιο Δισκάριο, και με το αριστερό του χέρι παίρνει ένα μικρό τεμάχιο του Αγίου Σώματος και το τοποθετεί στην ανοιχτή παλάμη του, λέγοντας: "Τό τίμιον καί πανάγιον Σῶμα τοῦ Κυρίου ...μεταδίδοταί μοι τῷ (όνομα) ἀναξίῳ ἱερεῖ εἰς ἄφεσίν μου ἁμαρτιῶν ...".Χρησιμοποιεί τρίτο πρόσωπο, από το οποίο του μεταδίδεται· και αυτό το πρόσωπο είναι ο Χριστός. Ο Χριστός ο Ίδιος μεταλαμβάνει τον Ιερέα, όπως επίσης και στη συνέχεια ο Χριστός κοινωνεί τους πιστούς με το χέρι του ιερέα. Γι' αυτό ο ιερέας όταν κοινωνεί τον κάθε πιστό λέγει: "Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού (όνομα)...". Βλέπουμε και από αυτές τις εκφράσεις ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι, όπως λέει μια ευχή, "ὁ Προσφέρων καί προσφερόμενος",δηλαδή όλα τα ενεργεί ο Ίδιος, χρησιμοποιώντας κι εμάς, για να μας τιμήσει.
Στο σημείο αυτό αξίζει να θυμηθούμε το πατερικό λόγιο: "Ο ιερέας μεταδίδει σε όλους τους προσερχομένους το άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου. Ο Χριστός όμως ενώνεται και παρέχει την αγιαστική χάρη Του μόνον στους αξίους". Που σημαίνει, ότι σε όλα επιστατεί ο Κύριος. Γι' αυτό, τη στιγμή που κοινωνούμε να έχουμε στη σκέψη μας ότι ο Κύριος γνωρίζει ολόκληρο τον εσωτερικό μας κόσμο και θα πρέπει να έχουμε καθαρή συνείδηση. Έτσι θα μας κοινωνήσει ο Χριστός με το χέρι του ιερέα και θα μας ενώσει μαζί Του.
Στην πρόσκληση του Διακόνου: "Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε" προσέρχονται οι προετοιμασμένοι πιστοί να κοινωνήσουν. Ο φόβος του Θεού, η πίστη και η αγάπη συνιστούν τον τρόπο με τον οποίο προσερχόμαστε να κοινωνήσουμε. Η πίστη είναι η αρχή του δρόμου που οδηγεί στη θεία Κοινωνία. Η αγάπη είναι το τέλος. Η στιγμή που ο άνθρωπος δέχεται μέσα του το Χριστό είναι η στιγμή της ύψιστης αγάπης. Είναι η στιγμή της θείας αγάπης που προσφέρεται και της ανθρώπινης αγάπης που προσέρχεται και δέχεται την προσφορά.
Ο Λειτουργός μεταδίδοντας το πανάγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου σε κάθε πιστό τον ονομάζει με το όνομά του. Με το όνομα που του δόθηκε όταν έγινε υιός Θεού, όταν βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τον ονομάζει με το όνομα που φανερώνει την πνευματική του καταγωγή.Το γεγονός της θείας Κοινωνίας είναι η προσωπική συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό. Με τη θεία Κοινωνία γινόμαστε ένα κράμα με το πανάγιο Αίμα του Χριστού, γινόμαστε ένα φύραμα με το πανάγιον Σώμα Του. Το άγιο Αίμα του Δεσπότου αναμιγνύεται με μας και μεταμορφώνει τη ζωή μας.Την κάνει ρωμαλέα και αγνή και την οδηγεί αλάθητα στον τελικό προορισμό της, στη βασιλεία του Θεού.
Μετά τη θεία Κοινωνία των πιστών ο λειτουργός, ευλογών με το άγιο Ποτήριο τον λαόν εκφωνεί: "Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου και εὐλόγησον την κληρονομίαν σου".Ο λαός δεχόμενος την ευλογία ψάλλει θριαμβευτικά: "Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν. Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν…" Με τη θεία Κοινωνία ο πιστός δέχθηκε μέσα του το Φώς το αληθινό. Η ψυχή του ενώθηκε με τον Χριστό, τον ήλιο της δικαιοσύνης. Ο νους του εμπνέεται από τον Θεό και περιλάμπεται από το θείον φως.
Δεχθήκαμε στις ψυχές μας όχι απλώς κάποια ακτίνα φωτός, αλλά ολόκληρο τον δίσκο του Ηλίου της δικαιοσύνης. Και κατά χάριν, γίναμε ήλιοι που δορυφορούμε τον μοναδικό Ήλιο. Επειδή ο Χριστός, αφού τα περιβάλλει όλα με τη φωτιστική Του δύναμη, βάζει μέσα στους αξίους συνεχές και αδιάκοπο φως, και κάνει άλλους ήλιους αυτούς που μετέχουν του φωτός εκείνου. Αυτές τις πνευματικές εμπειρίες έχουν πνευματοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας, από την συμμετοχή τους στην θεία Κοινωνία.
Ο Λειτουργός μετά την κοινωνία των πιστών επανέρχεται στην Αγία Τράπεζα και μεταφέρει στο Άγιο Ποτήριο από το άγιο Δισκάριο τις μερίδες της Παναγίας και των Αγίων λέγοντας την αναστάσιμη ευχή: "Ἀνάστασιν Χριστού θεασάμενοι...".
Στη θεία Λειτουργία είδαμε την Ανάσταση του Χριστού. Την είδαμε να ιερουργείται μέσα στην ευχαριστηριακή μας Σύναξη. Τη ζούμε τώρα - με τη θεία Κοινωνία- να ιερουργείται μέσα στην ύπαρξή μας καθώς ανασταίνεται μέσα μας ο Δεσπότης Χριστός, λαμπροφορώντας και αστράπτοντας τις αστραπές της αφθαρσίας και της θεότητας.
Επειδή με τη θεία Λειτουργία μπορούμε συνεχώς να κηρύττουμε τον θάνατο του Κυρίου (1 Κορ. 11: 26) και να ομολογούμε την Ανάστασή Του, μπορούμε πάντοτε να γιορτάζουμε το Πάσχα του Χριστού σε κάθε Ευχαριστιακή μας Σύναξη.
Κάθε θεία Λειτουργία είναι η Ανάσταση του Χριστού, και κάθε θεία Κοινωνία είναι η ανάσταση, του ανθρώπου που μετέχει σ' αὐτήν. Διότι, όπως το νεκρό σώμα που έχει στερηθεί τη ζωντανή ψυχή δεν μπορεί να ζήσει μόνο του, έτσι και η ψυχή, αν στερηθεί τον Χριστόν που την ζωοποιεί, μόνη της δεν μπορεί να ζήσει. Το είπε ο Κύριος: "Σας βεβαιώνω εάν δεν φάτε τη σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και δεν πιείτε το Αίμα Του δεν έχετε μετοχή στη ζωή" (Ιωάν.6:53).
Με τη θεία Λειτουργία μετέχουμε στο αληθινό Πάσχα. Και ζητάμε από τον Κύριο να μας αξιώσει να μας έχει κοντά Του και κατά την ανέσπερη ημέρα της Βασιλείας Του. Αμήν.
+ Ο ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ